Pamiętam, jak moja matka umierała. Od czasu nagłej operacji serca, aż do momentu, gdy cztery miesiące później odeszła do Pana, byłam pochłonięta jej opieką. To nie była prosta droga. Trafiała na ostry dyżur, rehabilitację i do ośrodków respiratorskich, aż w końcu odeszła – co było zupełnie inną, burzliwą podróżą. W tamtych miesiącach, i dla wielu kolejnych, rzeczy, które kiedyś by mnie martwiły, niepokoiły lub irytowały, przestały mnie martwić. Nie obchodziło mnie, w co się ubiorę do szpitala, ani czy będę musiała się ostrzyc. Nie obchodziło mnie, że jestem niewyspana. Nie obchodziło mnie to, co tracę, bo spędzam całe dnie i większość nocy w szpitalu. Nie obchodziło mnie nawet, że nie dostaję wynagrodzenia za miesiące spędzone z nią.
 
Dziwnie to brzmi, biorąc pod uwagę wszystkie zawiłości, z którymi się zmagałam, ale w życiu była prostota, którą chciałam zachować. Pomogli mi dobrzy przyjaciele i rodzina. Kilku z nich przyjechało nawet z drugiego końca kraju, żeby ze mną zamieszkać. Ich życzliwość dotarła do mojej duszy. Podobnie jak troskliwe rozmowy telefoniczne i listy z modlitwą. Ci ludzie sprawili, że miłość Boga stała się dla mnie namacalna i potrzebowałam wiedzieć ponad wszelką wiedzę (Efezjan 3:19), że nie tylko Bóg, ale miłość Boga jest ze mną. Myślę, że dlatego Paweł, pisząc o wszelkiego rodzaju cierpieniu, mówi: „Nie ma takiej mocy… jaka mogłaby znaleźć się we wszechświecie, która mogłaby nas oddalić od żarliwej miłości Boga, która jest na nas wylewana przez naszego Pana Jezusa…” (Rzymian 8:39 TPT). Miłość Boga jest najpotężniejszą siłą we wszechświecie. Kiedy okoliczności wymykają się spod naszej kontroli i łamią nam serca, musimy wiedzieć, że jesteśmy kochani. I chociaż drogi Boga nie są naszymi drogami (Izajasza 55:8), jest siła i pocieszenie, którymi On chce nas obdarzyć, swoje ukochane dzieci.