Słuchaj, synu mój, pouczeń ojca swego
i nie odrzucaj nauki matki swojej.
Są one wieńcem na głowę
i łańcuchem na szyję.
Księga Przysłów 1:8-9

---

Ten maluch, który był od nas całkowicie zależny we wszystkim, nagle zajął całą przestrzeń w pokoju. Właśnie wróciliśmy ze szpitala z naszym pierworodnym dzieckiem i byłam bardzo świadoma jego obecności, ponad wszystkimi innymi. Moi rodzice zbierali swoje rzeczy i upewniali się, że mamy wszystko, czego potrzebujemy, gdy mój ojciec usiadł naprzeciwko mnie i mojego męża – my na kanapie, on na krześle. Człowiek małomówny, spojrzał na nas dwoje szczerze i z troską i powiedział: „To”, wskazując na nasze nowo narodzone dziecko, „odejdzie za 18 lat. To”, wskazując na mnie i mojego męża, „zostanie. Zadbajcie o to, bo to nadal będzie istnieć, kiedy to maleństwo opuści dom”. To było jedno z moich najgłębszych wspomnień, które ukształtowały się, gdy miałam niewiele ponad 30 lat. 

Przewińmy do przodu, a ten maluch jest teraz trochę krnąbrnym gimnazjalistą – przypominając mi codziennie o moim własnym krnąbrnym ja, gdy byłem w tym wieku. Podobnie jak moje dziecko, nie miałem pojęcia, że ​​w ich wieku nie wiem wszystkiego. Byłem pewien, jaką drogą powinienem podążać i pewien, że wiem więcej niż moi rodzice. Czego nie wiedziałem wtedy, co wiem teraz i o czym przypominam sobie, gdy myślę o tym głębokim wspomnieniu z moich trzydziestych urodzin, to to, że ci, którzy odeszli przed nami – a zwłaszcza nasi rodzice (czy to biologiczni, czy duchowi) – często mają do zaoferowania mądrość, jeśli tylko zechcemy ich posłuchać. 

Dzisiejszy fragment Pisma Świętego to taki, który możemy mieć pokusę odłożyć na konkretny okres w życiu. Co oznacza, że ​​jako matka małych dzieci, chcę, aby moje dzieci słuchały i stosowały się do mądrości zawartej w Księdze Przysłów. Prawda jest jednak taka, że ​​wciąż jestem dzieckiem – dorosłym dzieckiem, z pewnością, ale jednak dzieckiem – i choć moi rodzice i ja możemy podchodzić do różnych spraw inaczej, słuchanie ich rad rzeczywiście może przynieść mądrość, której bez nich mogłabym nie pojąć. 

Moi rodzice obchodzili 46. rocznicę ślubu zeszłej jesieni. Powiedziałabym, że to niezły dowód na to, że mój tata przekazał nam kiedyś mnóstwo cennych mądrości. I wierzę, że pewnego dnia mój uczeń gimnazjum będzie miał takie same uczucia do mnie i mojego męża, jakie ja mam teraz do moich rodziców. 

Następne kroki

Niektórzy z nas mają skomplikowane relacje z rodzicami. Jeśli dotyczy to Ciebie, szukaj mądrości u pobożnych ludzi, którzy pomogą Ci wypełnić tę lukę w mądrości w Twoim życiu. 

Jeśli masz wrodzony dar, jakim są mądrzy rodzice, z którymi utrzymujesz dobre relacje, może dziś jest dobry dzień, żeby powiedzieć im, że ich doceniasz.