Obmyjcie się i oczyśćcie.
Usuńcie wasze złe uczynki sprzed moich oczu;
przestańcie czynić zło.
Uczcie się sprawiedliwości, szukajcie sprawiedliwości.
Brońcie uciśnionych.
Brońcie sierot,
brońcie wdowy.
„Chodźcie, rozstrzygnijmy tę sprawę” –
mówi Pan.
„Choć wasze grzechy będą jak szkarłat,
jak śnieg zbieleją;
choćby były czerwone jak purpura,
staną się białe jak wełna”.
Izajasz 1:16-18

---

Wieczór minął jak każdy inny. Nadeszła pora pójścia spać i jak na zawołanie moje dzieci zapomniały o swojej rutynie. Zauważcie, że to ta sama rutyna, którą stosujemy przez całe ich życie – miały wtedy 8, 10 i 11 lat. Mimo to, zaczęły się wygłupy i trzeba było im ciągle przypominać, że mycie zębów jest częścią tego procesu. 

W końcu położyli się spać, a przynajmniej tak mi się zdawało, gdy jedno z nich weszło do pokoju dziennego i powiedziało drżącym głosem: „Mamo, czy mogę z tobą porozmawiać?”. Poszłam za nimi do ich pokoju, a moje dziecko zaczęło płakać. „Muszę ci coś powiedzieć, mamo. I jest naprawdę, naprawdę źle. Naprawdę źle”. 

„Okej, kochanie, słucham.” 

Po kilku namowach, wśród głośnych szlochów i głębokich oddechów, to moje maleństwo (nie do końca moje, ale wiecie, każde z nich na zawsze będzie moim dzieckiem) w końcu podzieliło się tym, co niszczyło jego małe serduszko. Gdy „rzecz” ujrzała światło dzienne, mogliśmy porozmawiać o tym, jak naprawić konsekwencje jego grzechu. Ale pierwszą rzeczą, jaką zrobiłem, było przytulenie tego dziecka i przypomnienie mu, kim jest w moich oczach i w oczach Boga. Popełniło poważny błąd i będzie musiało ponieść konsekwencje, ale też będzie kochane przez cały ten czas, a ta ich mama nie pozwoli mu nosić tego błędu jako swojej tożsamości.

Prorocy w Starym Testamencie głosili orędzia oskarżające Izraelitów o złamanie Przymierza Mojżeszowego, które Bóg z nimi zawarł. Jednak orędzie proroków rzadko na tym się kończyło. Prawie zawsze pokazywali ludziom, jak zadośćuczynić i przypominali im o powołaniu Boga, by żyli jak lud Boży. 

Duch Święty mógł być proroczym głosem, który doprowadził moje dziecko do wyznania grzechów – nie jestem pewien. Ale wiem, że wyrażanie żalu i zmiana postępowania pomaga odbudować relacje z innymi i z Bogiem. „Choćby wasze grzechy były jak szkarłat, jak śnieg zbieleją; choćby były czerwone jak purpura, staną się białe jak wełna” (Izajasz 1:18).

Następne kroki

Przeczytaj dzisiejszy fragment Pisma Świętego i zanotuj, co utkwiło ci w pamięci. Jeśli na początku nic nie przychodzi ci do głowy, wróć do niego i przeczytaj go ponownie, może nawet na głos. Spróbuj zapisać w dzienniku, co przychodzi ci do głowy.